ما که عمری‌ست گدای شب تاسوعائیم            زخـمـی مـرثـیـه‌هـای شب تـاسـوعائیم
عشق عباس شکیبایی و سرزندگی است            روضۀ امشب ما روضۀ شرمندگی است

تن بی‌بال و پـرت قاتل ارباب شده‌ست            از خجـالـت همۀ قامت تو آب شده‌ست
لـب آبـی و لـبـت سـوخـتـه از بی آبـی            تکـیه‌گـاه منِ دلـتـنگ چرا می‌خـوابی؟
همۀ علقـمه پر نقش شد از بال و پرت            همۀ خون تنت ریخـته از فـرق سـرت
اولـیـن بــار کـنــار تـن تــو لــرزیــدم            سوخـتـم تا که تن سـوخـتـه‌ات را دیـدم
داغ تو بر کمرم مانده و سنگین شده است            این فرات است که از خون تو رنگین شده است
خطِ خون مانده ز بی‌دستی تو دور و برم            سینه خیز آمده‌ای مشک به لب سمت حرم
خیمه با رفتن تو ضربۀ بد خواهد خورد            دخترم بی‌تو از این قوم لگد خواهد خورد
لشکـر حـرمـله آمادۀ غـارت شده است            تو که بی‌دست شدی حرف اسارت شده است
فکر کن بی من و تو شمر چه‌ها خواهد کرد            حرمله را به حرم زود رها خواهد کرد
از هـمـین لحظ الـنـگـوی رقـیه پـر زد            خواهـرم بـاز گـره بر گـرۀ معجـر زد
با شکاف سر زاری که تو داری چه کنم؟            با سرت در گذر نیـزه‌سواری چه کنم؟
به سر سوخـته‌ات زخـم جـبـین می‌افتد            بیـشـتر از سر من روی زمین می‌افـتد